بحث در فرمایش مرحوم محقق اصفهانی است، فرمودند ما اگر نماز احتیاط را به عنوان یک واجب مستقل بدانیم که دارای امر مستقل است، دیگر مجالی برای استصحاب نیست، چون مفاد استصحاب این است که شما این رکعت رابعه را به عنوان تعبّد به همان امری که به مجموع صلاة تعلق پیدا کرده بیاورید، در حالی که ما فرضمان این است که نماز احتیاط یک وجوب مستقل دارد که این را توضیح دادیم...

مرحوم فیض بر حسب آنچه که در وافی می‌فرمایند این روایت و این صحیحه‌ی ثالثه‌ی زراره هیچ ارتباطی به استصحاب ندارد. و همچنین می‌فرمایند از این روایت اصلاً استفاده نمی‌شود که آن یک رکعت مشکوکه یا بگوئیم یک رکعت اضافه باید متصلاً آورده شود یا منفصلا؟ این مدعای مرحوم فیض است که نه روایت دلالت بر استصحاب دارد و نه از آن فقرات بعدی اتصال و انفصال فهمیده می‌شود...

انصاف این است که این صحیحه‌ی ثالثه‌ی زراره روایت مهمی است و از حیث سند صحیحه است، برخلاف آن صحیحه‌ی اولی و صحیحه‌ی ثانیه که آن مضمره بود و این مضمره هم نیست، لذا باید اهتمام بیشتری در فقه الحدیث این روایت بشود.

فرمایش امام رضوان الله تعالی علیه را ملاحظه فرمودید، ‌خلاصه‌‌اش این شد که ما از این شک و یقین در این روایت اگر جنس شک و یقین را اراده کنیم هم می‌توانیم معنای فیض کاشانی را از روایت استخراج کنیم و هم می‌توانیم استصحاب را از روایت استخراج کنیم و در آخر کلام‌شان فرموده‌اند اساساً روایات دیگری که تعبیر به لا تنقض الیقین بالشک دارد...