• در تاریخ ۲۰ فروردین ۱۴۰۱
• ساعت ۱۱:۱۶

دانستن تعریف علم اصول برای تشخیص این‌که کدام مسئله باید در علم اصول مطرح شود، بسیار ضروری است. ازاین‌رو در این نوشتار، بیش از ده تعریفی که بزرگان امامیّه و اهل سنّت برای علم اصول مطرح کرده‌اند، با روش توصیفی ـ تحلیلی و با ابزار گردآوری اطلاعات کتابخانه‌ای بررسی شده و در بوتة نقد قرار گرفته‌اند. حاصل بررسی‌ها این بود که: بهترین تعریف برای علم اصول، آن تعریفی است که اوّلاً: علم اصول را صرفاً به استنباط‌های فقهی اختصاص ندهد، بلکه بتواند کارایی آن را در غیر از فقه ـ مانند تفسیر و کلام ـ سرایت دهد. ثانیاً: شامل قواعد مربوط به شبهة موضوعی نیز بشود. ثالثاً: ضابطه‌ای ایجاد کند تا به‌وسیلة آن، دخول مسائل در علم اصول را بتوان تشخیص داد. رابعاً: جامع افراد و مانع اغیار باشد. بنابراین در تعریف علم اصول می‌گوییم: قواعدی است که بدون هیچ واسطه‌ای برای فهم دین اقامه می‌شوند یا برای فهم دین، برهان و حجت ارائه می‌دهند. چنین تعریفی، مسائل جزئی غیر قاعده‌ای یا قواعدی را که برای فهم گزاره‌های دینی از آنها به‌واسطه نیاز است و یا در راه فهم دین از آنها استفاده نمی‌شود، از علم اصول خارج می‌کند.

• در تاریخ ۲۷ مهر ۱۴۰۰
• ساعت ۱۷:۵۰

يبدأ هذا البحث بسؤال عند التحقيق الماهوي عن جوهر الثورة الحسينيّة، وهو هل كانت النهضة الحسينيّة مبتنية على أساس الأمر بالمعروف والنهي عن المنكر بالمعنى الفقهي الجزئي، أم كانت العلّة الحقيقيّة مبتنية على أساس الذبّ عن بيضة الإسلام.

• در تاریخ ۲۶ مرداد ۱۴۰۰
• ساعت ۱۵:۲۸

من المسائل المطروحة للبحث اليوم مسألة اعتبار، أو عدم اعتبار الأجهزة والوسائل الحديثة في رؤية الهلال، فمع ظهور هذه الأجهزة الجديدة من قبيل الناظور والتلسكوب طرح هذا البحث في مدى إمكانيّة الاجتزاء بها لرؤية الهلال، وجرى الكلام في أنّه هل تكفي مثل هذه الوسائل لإثبات الرؤية، كما تكفي فيها الرؤية بالعين المعبّر عنها بالرؤية غير المسلّحة، أو لا؟

• در تاریخ ۲۷ تیر ۱۴۰۰
• ساعت ۱۷:۵۷

دراسة فقهيّة لمسألة «التناسل والتنظيم السكّاني» والقوانين الخاصة بتحديد النسل وتنظيم الاُسرة

• در تاریخ ۲۷ آذر ۱۳۹۹
• ساعت ۱۷:۵۳

من الأحكام الواضحة عند الشيعة الإمامية أنّ المقتول بسبب الزحام، تؤدّى ديته من بيت المال، والروايات عن المعصومين عليهم‏السلام متعدّدة في هذا الحكم. والبحث في هذا المجال هو الفحص إجمالاً عن ثبوت هذا الحكم عند الحنابلة من أهل السنّة، وعدم ثبوته.