بحث در اين آيات شريفه 99 و 100 از سوره مباركه مؤمنون است «حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمْ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِي، لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحاً فِيمَا تَرَكْتُ كَلاَّ إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ»

يك تعبيري در خطبه 109 نهج البلاغه از اميرالمؤمنين(ع) وارد شده و چون عبارات بسيار مهمي دارد مناسب است مقداري از اين خطبه را بخوانيم؛

بنا بر ظاهر آيات شريفه قرآن، اگر انسان هنگام موت آثار موت را ـ يعني حضور ملك الموت و متوجه شدن اينكه در حال انتقال از اين عالم است ـ ببيند، اينجا اگر بخواهد از اعمال گذشته‌اش توبه كند، ولو زبانش هنوز كار مي‌كند و عقلش كار مي‌كند، فكرش كار مي‌كند، اما اين توبه قابل قبول نيست و اين آيه سوره مباركه نساء را در بحث گذشته خوانديم.

بحث ما در كيفيت نزع روح و حالاتي كه براي انسان در هنگام نزع روح واقع مي‌شود و خصوصيّاتي كه درآيات شريفه و روايات در اين مورد بيان شده است.