يكي ديگر از آيات شريفه‌اي كه بر حسب يك احتمال از آياتي است كه دلالت بر عالم برزخ دارد آيه شريفه 125 از سوره مباركه طه است؛ «وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكاً وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى، قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمَى وَقَدْ كُنتُ بَصِيراً، قَالَ كَذَلِكَ أَتَتْكَ آيَاتُنَا فَنَسِيتَهَا وَكَذَلِكَ الْيَوْمَ تُنسَى»

در بحث گذشته عرض كرديم كه ما مي‌توانيم اين آيه شريفه «وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكاً وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى» را به عنوان يكي از آياتي كه دلالت بر برزخ دارد استدلال كنيم.

در بحث گذشته شواهدي را ذكر كرديم بر اينكه مراد از معيشه‌ي ضنك همان عذاب قبر است و مراد در اين عالم دنيا نيست. باز يكي از روايات ديگري كه وارد شده اين روايتي است كه در جلد 53 بحار الانوار باب الرجعة باب 29 صفحه 39 از تفسير علي بن ابراهيم قمي نقل مي‌كند؛ معاوية بن عمار مي‌گويد به امام صادق(ع) عرض كردم «قول الله فإن له معيشةً ضنك» چيست؟

بحث در رواياتي است كه خصوصياتي را از عذاب قبر و بالخصوص از فشار قبر و اسباب عذاب قبر را بيان كرديم. روايتي در جلسه گذشته خوانديم از اميرالمؤمنين(ع) كه در جلد ششم بحار صفحه 222 آمده؛ اميرالمؤمنين فرمود «عذاب القبر يكون من النميمة و البول و عزب الرجل عن أهله»