• در تاریخ ۱۹ آذر ۱۴۰۴
• ساعت ۱۱:۰۹

معظم له در این سخنرانی به ادامه‌‌ی بررسی علم غیب امام می‌‌پردازند. پس از ذکر خلاصه ای از نتیجه‌‌ی آنچه در بررسی آیات قرآن در مورد علم غیب امام به آن دست یافته بودند، به بررسی روایاتی که در مورد علم امام بیان شده است، می‌‌پردازند. از منظر ايشان، این روایات از حیث سند، دارای تواتر معنوی هستند. محتوایِ تواتر معنوی این روایات این است که علم امام شامل علم اولین و آخرین و علم به جمیع کتب آسمانی، علم به جمیع امم و حوادث گذشته و آینده، علم به تمام زبان های مختلف، می‌‌شود. استاد معظم از مجموع این روایات بدست می‌‌آورد که اولاً علم ائمه از علم خداوند محدودتر است و ثانیاً علم ائمه، علم مستفاد است؛ یعنی به واسطه‌‌ی خداوند به آنها داده شده است و من غیر نفسه است. استاد پس از بررسی‌‌ای که در این جلسه و جلسه‌‌ی قبل راجع به آیات و روایات وارد شده در مورد علم غیب نمودند، نتیجه می‌‌گیرند که در جریان امام حسین(علیه السلام) نه تنها وجود علم غیب حضرت، مانعیت از حرکت وی نداشت، بلکه بر عظمت آن افزود. علاوه بر اینکه نسبت به نتیجه قیام حضرت، علم عادی در کار بوده است و افراد متعددی هم از آن آگاه بودند. حضرت امام حسین(ع) با اینکه باطن حادثه‌‌ی کربلا را می‌‌دیدند، اما امتثالاً لأمر الله اقدام به حرکت خودشان کردند.

• در تاریخ ۱۹ آذر ۱۴۰۴
• ساعت ۱۱:۰۹

معظم له در این بيانات به مسئله علم غیب امام می‌‌پردازند. به عقیده‌‌ی ايشان، تحلیل دقیق و جامع از حرکت امام حسین(علیه السلام) متوقف بر فهم علم غیب امام است. در این جلسه حضرت استاد به بررسی آیاتی که در مورد علم غیب است، می‌‌پردازند. پس از طرح و بررسی تفصیلی سه دسته‌‌ی مختلفِ آیات قران در مورد علم غیب، به این نتیجه می‌‌رسند که از منظر قرآن اولاً همان طور که به اذن خداوند متعال، پیامبران الهی از علم غیب برخوردار شده‌‌اند، این علم به ائمه اطهار(ع) نیز عنایت شده است و ثانیاً علم غیب به معنای کامل و وسیع‌‌اش نزد خداوند متعال است و آنچه در نزد انبیاء و ائمه طاهرین(علیهم السلام) است، به نحو محدود تری است. استاد معظم در جلسه‌‌ی بعد به ادامه‌‌ی این مسئله می‌‌پردازند.