خوردن شراب، حرام و از گناهان کبیره است و إصرار همسر یا هر کسی دیگر، مجوز خوردن شراب ‌نمی‌شود.

در هر صورت خوردن شراب حرام است  و در بعضى از اخبار، بزرگترين گناه شمرده شده است و اگر كسى آن را حلال بداند، در صورتى كه ملتفت باشد كه لازمه‌ی حلال دانستن آن؛ تكذيب خدا و پيغمبر مى‌باشد، كافر است. از امام جعفر صادق(عليه السلام)  روايت شده كه فرمودند: شراب، ريشه بديها و منشأ گناهان است و كسى كه شراب مى‌خورد، عقل خود را از دست مى‌دهد و در آن موقع خدا را نمى‌شناسد و از هيچ گناهى باك ندارد، هيچ كس را نگه نمى‌دارد و حق خويشان نزديك را رعايت نمى كند و از زشتيهاى آشكار رو نمى‌گرداند و روح ايمان و خداشناسى از بدن او بيرون مى‌رود و روح ناقص خبيثى كه از رحمت خدا دور است در او مى‌ماند و خدا و فرشتگان و پيغمبران و مؤمنين، او را لعنت مى‌كنند و تا چهل روز نماز او قبول نمى‌شود و روز قيامت روى او سياه است و زبان از دهانش بيرون مى‌آيد و آب دهان او به سينه‌اش مى‌ريزد و فرياد تشنگى او بلند است.

و اما در جواب سؤال دوم؛ در روایت وارد شده که خداوند در چیز حرام، شفا قرار نداده است.